حذف کدورت از آب توسط مخلوط کلراید فریک (fecl?) و کیتوزان

فرآیندهای انعقاد و لخته سازی از مهم ترین فرآیندها در تصفیه خانه های آب می باشند. درایران برای فرآیند انعقاد ازنمک های فلزی مانند سولفات آلومینیوم(آلوم) و کلرایدفریک استفاده می گردد. درطی سال های اخیر از ماده منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید در تصفیه خانه شماره2 اهواز استفاده می گردد . استفاده از منعقد کننده های سنتزی از لحاظ جنبه های بهداشتی و هزینه های اقتصادی در کشورهای در حال توسعه، مقرون به صرفه نمی باشد. اما،استفاده از آنها برای اختلاط با منعقد کننده های طبیعی همانند کیتوزان جهت کارآیی بیشتر در حذف کدورت از آب ضروری ومهم می باشد. هدف از این پژوهش، بررسی کارآیی مخلوطی از پلی-الکترولیت کاتیونی طبیعی کیتوزان با کلرایدفریک به عنوان کمک منعقد کننده سنتزی در حذف کدورت از آب می باشد. این پژوهش، در مقیاس آزمایشگاهی بر روی نمونه های آب حاوی کدورت ساختگی با استفاده از کائولین در کدورت های (بالا، متوسط و پائین) انجام گردید آزمایش ها در 8 محدوده کدورت 10، 20، 50، 100، 200، 300، 500 وntu1000، محدوده ph(9-6) برای کیتوزان و محدوده ph(10-3) برای کلرایدفریک با استفاده از دستگاه جارتست انجام گردید. کیتوزان، درغلظت بهینه 15-1 میلی گرم بر لیتر و ph بهینه برابر8 به ترتیب قادربه حذف 85/99، 86/99، 8/99، 68/99، 12/99، 3/98، 55/96 و93 درصد از کدورت های فوق می باشد. کلرایدفریک، درغلظت بهینه 65-10 میلی گرم بر لیتر و ph بهینه 7-6 به ترتیب قادر به حذف 64/99، 75/99، 23/99، 4/99، 71/98، 88/97، 5/97 و 5/95 درصد از کدورت های فوق می باشد. درحالت مخلوط، کیتوزان درغلظت بهینه 15-1 میلی گرم بر لیتر و کلرایدفریک به عنوان کمک منعقد کننده درغلظت بهینه 30-10میلی گرم بر لیتر و ph بهینه 8 برای کلیه کدورت های به ترتیب قادربه حذف 953/99، 882/99، 86/99، 87/99، 68/99، 58/99، 45/98 و 1/97 درصد از کدورت-های فوق می باشد. بنابراین، در این حالت کلیه مقادیر کدورت نهایی (باقیمانده) 8 محدوده کمترازntu1 و مقادیر مصرف کلرایدفریک به نصف کاهش یافته است. کیتوزان تأثیر بسیاراندکی بر ph دارد، و درحذف کدورت های بالا نسبت به کدورت های پایین کارآیی بیشتری دارد. کلرایدفریک تأثیر بیشتری بر ph دارد، ودرحذف کدورت های پایین نسبت به کدورت های بالا کارآیی بیشتری دارد.با مخلوط کیتوزان و کلرایدفریک درحذف کلیه سطح کدورت ها کاهش موثری نسبت به هرکدام از مواد منعقدکننده را دارد.